Sorunu çözmek yerine daha büyük bir sorun ortaya atıp halkı oyalamak…
Gerçeği susturmak için üstüne yeni krizler yığmak…
Sıkıntıyı sıkıntıyla unutturmak…
Bugün pek çok yönetimin hakikati boğmak için kullandığı en kirli yöntem, gündemi manipüle
etmektir.
Bir toplumun çöküşü bir anda gerçekleşmez;
yönetim yanlışı alışkanlığa dönüştürdüğü anda yıkım sessizce başlar.
Hata bir kez yapıldığında değil, kural haline getirildiğinde düzen çöker.
Çünkü sürekli kriz üreten her güç, çöküşün tuğlalarını kendi elleriyle dizer.
İnsan için değişimin ölçüsü bellidir: "Bir toplum kendini değiştirmedikçe Allah onların hâlini değiştirmez." (Ra'd 11)
Haksızlık yönetim biçimine dönüştüğünde değerler ölür, kötülük kök salar.
Utanma kaybolur, adalet körleşir, vicdan taş kesilir.
Dışarıdan her şey sağlam görünse bile içerideki çürüme hızla ilerler;
yıkım önce insanın ruhunda, sonra hukukta, en sonunda da devlette patlar.
Zulüm, her çağda önce kalbi öldürür; kalbi ölen toplumun devleti de yaşatmaz.
Böyle dönemlerde insanlar Hakkı ibadette anar, kurtuluşu ise liderde arar.
Hakikati konuşacak cesaret yoksa, güç kutsallaşır; güç kutsallaştıkça akıl tasfiye edilir.
Oysa İslam'da güç kutsal değil, emanet kabul edilir.
Emanetin zayi edildiği yerde bereket durur, fitne çoğalır.
Güç büyüdükçe ahlak eriyorsa, akıl susar ve gerçek gizlenir.
Bir düzeni bitiren yokluk değil; yolsuzluğun olağanlaşmasıdır.
Çürümeyi hızlandıran hata değil; hatanın doğruymuş gibi pazarlanmasıdır.
Resûlullah'ın uyarısı tam da böyle zamanlar içindir:
ihanet edene güvenilir, emin olana hain denirse kıyamet yakındır.
Bir ülke, ancak adaletin nefes aldığı yerde toparlanır;
adaletin boğulduğu yerde ise hiçbir gelecek ayakta kalmaz.
Çünkü adalet, Allah'ın yeryüzündeki en büyük emirlerinden biridir.
Adalet yoksa dua da tutmaz, toplum da ayakta kalmaz.
Bir toplumun kaderini belirleyen şey yönetenlerin hataları değil,
o hatalara sessiz kalanların suskunluğudur.
Kur'an bunu şöyle tarif eder:
"Zulme rıza gösterenler, zalimlerle birlikte ateşe girer." (Nisa 145)
Çetin Ay
BWA BAŞKANI