Benim suçum yoktu. Ben küçücük bir candım. Tek isteğim, senin yanında kalmak, senin sevgini hissetmekti.
Ama sen arabayı kenara çektin, kapıyı açtın ve beni yalnızlığa terk ettin.
O an anlamadım… Belki geri dönersin diye umut ettim. Günlerce bekledim.
Karanlıkta yol kenarında küçücük bedenimle uyumaya çalıştım. Her araba geçtiğinde yüreğim ağzıma geldi ama kıpırdamadım.
Belki geri dönersin diye…
Bir yabancı geldi. Bana yemek verdi, istemedim. Çünkü karnımdan çok kalbim açtı.
Beni evine götürmek istedi. Anlatmaya çalıştım: “Bekliyorum, sahibim gelecek.” Ama anlamadı. Bir tasma çıkardı.
O an küçücük kalbim deli gibi çarptı… ben sadece korktum… kendimi savunmaya çalıştım.
Havladım, ağladım, bağırdım. Çünkü senden ayrılmak istemedim.
Ama o beni zorla aldı.
Yeni evinin önüne geldiğimizde, bütün gücümle havladım. Belki duyarsın diye. Ama sen gelmedin.
O an içimdeki korku dayanılmaz oldu, karnım ağrıdı, kustum.
Ve yine anlamadılar… Oysa kalbim sadece bir tek şeyi haykırıyordu:
“Beni geri götür! Aileme geri götür!”
Bugün açlığa yenildim, yemek yedim. Ama gece olunca yine soğuk taşların üstünde titreyerek uyudum.
Yatağı vardı, ama istemedim. Çünkü benim yerim senin yanındı. Aç da olsam, senin yanında huzurluydum.
Ve bir şey daha itiraf etmeliyim… O yeni aileye istemeden biraz kuyruğumu salladım.
Affet beni. Bana güzel şeyler söyledi, alnıma öpücük kondurdu. Bana “Milo” diyor.
Ama bilmiyor ki… en güzel ismi bana sen vermiştin.
O isimle sana aittim.
⸻
NOT:
Eğer bir köpeğe gerçek bir yuva veremeyeceksen, sahiplenme.
Eğer ona ömür boyu sevgi, mama ve sıcak bir çatı veremeyeceksen, alma.
Eğer onu terk edecek kadar vicdansızsan… insanım deme
